Beste Christine, mijn complimenten! Knap geschreven, veel zaken zijn herkenbaar voor mij (mei 2018 geschept als fietser door auto-op autoruit geland, deze brak, daarna gelanceerd en aantal meters verderop geland op het asfalt. We zien het als een wonder dat ik er nog ben. Ik hoop dat je met je boek veel doelgroepen zult bereiken! Ik zal je boek bij mijn revalidatie-arts en bedrijfsarts promoten! Wellicht leidt dit tot snellere acceptatie van de situatie, ik ben ook heel lang bezig geweest met wat ik wilde, niet wat ik kon.....

Een fijn boek om voor te lezen en en voor kinderen tot een jaar of 9, 10 zelf te lezen.
De grootouders en de kinderen zijn levensecht neergezet, je kunt ze zo tegenkomen. Je wil ze ook wel tegenkomen want de gezelligheid straalt ervan af. Mooi ook dat Tess een donker meisje is. De tekeningen zijn mooi en sluiten goed aan bij het verhaal.
Aanrader !

Het favoriete boekje van mijn baby-kleindochter! Bij elk dier gromt ze als een beer en bij de laatste pagina lacht ze naar zichzelf. Zo lief :-)

Heel leuk boek. Altijd benieuwd wat er op de volgende pagina staat. De vele prentjes maken het boek aantrekkelijk. Heel leuk thema. Normaal lees ik niet graag, dit wel! Graag ook vertaling v boek 2 en 3!
Victor - 8 jaar

Beter een goede buur… boeit vanaf de allereerste bladzijde.
De bewoners van de buurt worden stuk voor stuk aan de lezer voorgesteld.
Deze buurt is als zoveel andere buurten; je zult dit buurtje zeker kunnen herkennen.

Iedere bewoner heeft zijn eigen verhaal, maar heeft dat nooit verteld aan zijn of haar buren. Daarom wonen ze eigenlijk wel samen in een buurt maar toch helemaal alleen, behalve Saartje.
Kinderen zullen kunnen genieten van de mooie tekeningen, waaronder huisdieren. De tekeningen zijn om blij van te worden; je ziet naarmate het verhaal vordert de personages voor je ogen veranderen.

Je leven veranderen kan al in je eigen buurt. Je hoeft daar geen cursus voor te volgen.
Dat een klein iets zoals je buren leren kennen, zoveel voor iemand kan betekenen; zowel voor jezelf als voor de ander.
Begin en maak het verschil.

Recensie van:
4328 Dochter van een zwarthemd
Auteur:
Bianca Mastenbroek
(1975) woont in Eindhoven, waar ze Techniek & Maatschappij studeerde aan de Technische Universiteit. Na een aantal jaren gewerkt te hebben als milieuadviseur besloot ze zich helemaal te wijden aan haar grote passie: schrijven. Inmiddels heeft ze meerdere boeken voor kinderen, de jeugd en volwassenen op haar naam staan.
Bianca schrijft het liefst fantastische of historische verhalen. En natuurlijk moeten de verhalen spannend zijn! Ze laat zichzelf graag verrassen door de werelden, de personages en avonturen die ze bedenkt. Maar ze vindt het ook heerlijk om in de geschiedenis te duiken en rond alle feiten en gebeurtenissen een aangrijpend verhaal te weven.
Voor De Vier Windstreken schreef Bianca talloze boeken, waarvan het meest bekend Hendrick, de Hollandsche indiaan, dat in 2019 De Jonge Beckman en Thea Beckmanprijs won.
Voor meer informatie kun je kijken op www.biancamastenbroek.nl
Omslag:
Peter-Paul Rauwerda
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van De vier windstreken in ruil voor mijn recensie.
Uitgeverij: De Vier Windstreken
Genre: historische roman
Cover en flaptekst:
Een grijze cover, de titel in bloedrode letters. Een meisje zonder haren met haar hoofd gebogen staat er als in gedachten verzonken bij. Achter haar in haar schaduw een hakenkruis, het embleem van de N.S.B. Een man met een glimlach op zijn gezicht achter een spoorbrug en een meeuw die vrij lijkt te vliegen. Verdriet, intense pijn en leegte zijn gevoelens die door me heen razen. Zonder woorden maar met prachtige illustraties al zoveel gezegd.
Quote:
Bron: www.biancamastenbroek.nl
Hoofdstuk 1
Mei 1945
Links, rechts, links, rechts. Langs velden en wegen. Nauwelijks bebouwing, alleen eindeloze zandvlaktes, uitgestrekte heidevelden. Nergens leven. Op ons na.
Links, rechts, links, rechts. Rustig aan. Straks krijg ik weer een geweer op mijn borst gericht omdat ik te ver vooruitloop. Terwijl de opdracht toen we vanochtend vertrokken toch heus ‘marcheren in rotten van drie’ was. Ben ik dan de enige in wie het ritme vastgebakken zit? De enige die blij is dat ze weer kan lopen, na dagen stilzitten in een cel?
Ik kijk half over mijn schouder. Niks geen strakke linies, de mensen sjokken onordelijk voort. Sommigen zien eruit alsof ze vanochtend uit hun bed gesleurd zijn. Die man daar kreeg waarschijnlijk drie tellen om zich aan te kleden: geen hoed, geen das, alleen een scheef dichtgeknoopte overjas. En die vrouw hink-stapt op een klomp en een kartonnen schoen. Zelfs geen genade voor de kinderen: dat jochie loopt op de laatste flarden van zijn sloffen. Ik krijg een duw. ‘Voor je kijken.’
Ik kijk naar hém. De bewaker met het bolle gezicht. Die ken ik toch? Ook al draagt hij nu een uniform en heeft hij een geweer om zijn nek hangen. Het is Tom, de scharensliep die bij ons aan huis kwam. Nog te dom om voor de duvel te dansen; en die zit nou bij de Binnenlandse Strijdkrachten? Die geven ze een geweer in handen?
‘Voor je kijken,’ snauwt hij weer en hij heft zijn geweer.
Ik kan niet anders dan mijn lippen op elkaar persen en mijn blik afwenden. Gewoon doorlopen. Dóórgaan.
Links, rechts, links, rechts. Mijn benen willen wel. Die willen sneller, harder. Wegrennen. Ik weet alleen niet waarnaartoe. Er is geen plek meer voor mij in mijn vaderland. Voor niemand van dit bijeengeraapte zooitje.
Gehaaste, onregelmatige voetstappen achter me. ‘Stop. Halt. De linies mogen niet worden doorbroken,’ wordt er gesnauwd.
Welke linies?
Twee weilanden verder hoor ik weer die gehaaste pas. Iemand dringt zich steeds verder naar voren. Vluchtig kijk ik om en ik struikel bijna over mijn eigen voeten. Grietje?
Haar brede glimlach zegt genoeg. Het ís Grietje! Ze leeft nog. Het bovenste knoopje van haar blouse zit los, maar dat zegt niets bij Grietje. Als ze op jacht gaat, doet ze soms wel drie knoopjes open.
Voor ons geen jongensjacht meer.
Met een minieme hoofdbeweging gebaart ze dat ik weer voor me moet kijken, maar ik heb haar al zo lang niet gezien! Terwijl ik keurig meeloop met de mensen in de voorste rij, schuifel ik een klein beetje naar links, zodat er naast mij wat ruimte ontstaat. En ja, dan duikt ze naast me op.
De wilde, donkere haren, nog enigszins in bedwang gehouden door het sjaaltje dat ze om haar hoofd heeft geknoopt. De sproetjes rond haar neus, waar ze zelf zo’n hekel aan heeft. En haar geheime wapen: de glimlach waarmee ze mannenharten laat smelten.
Ik heb ook het gevoel dat ik smelt. Dat ik heel even mijn harnas mag neerleggen. ‘Hoe? Wat? Waa…?’
De geweerkolf in mijn rug zwiept de laatste letter ver de lucht in. ‘Kop dicht, vuile NSB’er.’
Grietje slaat haar lange wimpers neer, alsof ze wil zeggen: doe nou maar. Luister maar.
Ik wrijf over mijn rug. Dat wordt een blauwe plek. En waarom?
Als de bewaker niet meer op mij let, grijp ik Grietjes hand. Ik knijp, gewoon, om me ervan te verzekeren dat ze er is. Dat

Prachtige illustraties en aansprekende, prikkelende tekst, niet alleen voor jonge kinderen. Ik ben leerkracht op een basisschool voor anderstaligen. Dit boek aangeschaft voor mijn groep 7. Voor mijn klas betekent een goed prentenboek:(voor)leesplezier, woordenschat, spreekvaardigheid, sociaal emotionele ontwikkeling, burgerschap, creatieve vorming, stukje wereld oriëntatie en filosofie. Blij met dit door mij eerste aangeschafte boek van 2023.

Mooi om te zien dat het op jonge leeftijd door iemand voorgelezen worden zo’n impact kan hebben op je verdere leven.
Kleine Jane kreeg een knuffel van haar vader; het was een dier dat ook te maken had met het verhaal dat door haar moeder voorgelezen werd.
Haar liefde voor wilde dieren was geboren!

Helaas had ze geen geld om naar de universiteit te gaan om wilde dieren te bestuderen. Maar geen probleem voor Jane: ze spaarde elke cent totdat ze geld genoeg had om per boot naar Kenia te reizen.
Haar moeder had haar altijd op het hart gedrukt nooit op te geven en haar droom te volgen.
Het begin was gemaakt voor Jane, want in Kenia leert ze iemand kennen die (zo voelde het) op haar gewacht had om chimpansees in het wild te bestuderen in Tanzania. En ze vertrok…
Weer een stap dichterbij haar droom!

In Tanzania moet ze heel veel geduld hebben; ze ziet geen chimpansees maar voelt dat ze in de gaten gehouden wordt.

“Al snel zag Jane dat er aardige en rustige chimpansees in de groep zaten, maar ook een paar bullebakken. Ze leken eigenlijk heel erg op mensen.”

Uiteindelijk mocht Jane door haar ongelooflijke werk in Afrika bij de Universiteit van Cambridge komen afstuderen in het gedrag van dieren; maar daar hield het niet op voor deze vrouw. De regenwouden verdwenen overal!
Ze wilde álle dieren beschermen en wierp zich op als voorvechtster voor het behoud van de natuur en alle dieren die erin leven.

De boodschap van Jane Goodall is: behandel de dieren met respect en leef net zoals chimpansees dat doen, in harmonie met de natuur. Als zij het kunnen, kunnen wij het ook.

Dit verhaal over Jane Goodall is met recht opgenomen in deze serie met verhalen over ongelooflijke vrouwen, sterk en gepassioneerd, die in staat waren om hun dromen waar te maken.

Ook deze keer zal het lezen van ‘Van klein TOT GROOTS’ met als onderwerp Jane Goodall een verrijking zijn voor de lezer.
Ik heb het boek graag gelezen en genoot van de mooie illustraties van Beatrice Cerocchi; ze vervolmaken het verhaal.

Wat een geweldig leuk boek is dit! De cover ziet er al leuk uit met Smoezels met zwaarden. Als je het boek opent dan krijg je te zien wat Smoezels zijn. Er lijk ook meteen veel humor in het boek te zitten aangezien de Smoezelkinderen Het ene Smoezelkind en Het andere Smoezelkind heten. In het kort krijg je te zien wat ze leuk vinden, wat stom is en waar ze goed in zijn. Dan begint het verhaal, hierin komen veel bijzondere woorden voor. Smiespel-de-smoezel, stinkmormels en nieuwerwetsig zijn daar goede voorbeelden van.



Het verhaal leest erg fijn, het is een kinderboek met af en toe wat lastige woorden. Er gebeurd van alles waardoor het een heel erg leuk boek is om te lezen. Er staan veel kleurenillustraties in het boek waardoor het verhaal net wat meer tot leven komt. De Smoezels zijn leuke, vriendelijke en behulpzame wezentjes met een groene kleur. Hierdoor spreekt het kinderen erg aan.

Van klein tot groots: David Bowie. Tekst: Maria Isabel Sánchez Vegara. Illustraties: Ana Albero.

Mijn favoriete reeks ‘Van klein tot groots’ is niet meer. Is niet meer langer de reeks van kleine meisjes met grote dromen die uitgroeien tot belangrijke vrouwen die de wereld verander(d)en. Vanaf nu is het een reeks over personen in de plaats van over vrouwen. Wat ik een geweldig idee vind: gender is zo gedateerd.

Helemaal passend is het dat de eerste man in de reeks, David Bowie, in feite geen man was. Toch niet ‘gewoon maar’ een man. Bowie was Bowie, helemaal zichzelf en dat was zijn kracht. Zoals je kan lezen in dit prachtige 10de deeltje.

De vlotte tekst is zoals vanouds van Vegara. De prachtige, kleurrijke, retro aandoende illustraties zijn deze keer van Ana Albero. Hun samenwerking maakt dit boek tot een pareltje! Net als elk deeltje in deze schitterende serie trouwens.

Bowie is een super inspirerende artiest, fijn dan dat jong én oud hem op deze manier (opnieuw) leren kennen!