Dossier Kelsey Hunzelaar

Kelsey Hunzelaar – spoorloos verdwenen

Kelsey is de dochter van Arthur en Evelien Hunzelaar. Het gezin is weliswaar al enige jaren geleden uit Duisterburen verhuist, maar toch mag de verdwijning van hun dochter Kelsey niet in deze lijst ontbreken.

Ze verdween tijdens een korte vakantie in Zuid-Holland. Er zijn sporen van haar aangetroffen bij een van de bunkers langs de kust. Maar ondanks intensieve naspeuringen is het kind zelf nooit gevonden. Wel dook er drie maanden na haar verdwijning een geluidsopname op, naar het zich laat aanzien van Kelsey zelf. Het is een onsamenhangend geheel dat op zijn minst de indruk wekt dat Kelsey vast heeft gezeten in een bunker. Waarom zij niet is gevonden en een ander kind dat rond dezelfde tijd verdween wel, blijft onduidelijk.

 

Uit: Dossier Kelsey Hunzelaar

Er zijn twee mogelijkheden, denk ik. Of het is een spook, een kwaadaardige geest die ons naar binnen heeft gelokt. Maar dan zouden er resten hebben moeten liggen. Botten, of lijken, whatever… Toch? Het zou heel toevallig zijn als Manon en ik de eersten ooit waren. En ze hebben niks gezegd over mensen die zijn zoekgeraakt in deze buurt.

De andere mogelijkheid is alleen nog enger. Dan is er een of andere rottige verkrachter aan het werk. Een zieke griezel zoals die vent in België die meisjes opsloot in zijn kelder tot ze verhongerden en afschuwelijke dingen met ze deed.

Dat kán.

‘En het geluid dan? Het meisje?’ roept Manon als ik erover begin. Zij wil er niet aan.

‘Een opname,’ zeg ik. ‘Hij heeft luidsprekertjes op verschillende plekken hierbinnen gezet en lokt ons zo naar binnen.’

‘Ik heb haar gezíen!’

Dat laatste kreet komt van het andere meisje, Manon. Ze klinkt zacht en is duidelijk ver weg. Meteen daarna is Kelsey weer aan het woord.

‘Ik toch ook!’

Maar dat zegt uiteindelijk niks. Je hoofd kan gekke dingen uithalen. Sommige mensen zien kabouters of aliens. Sommigen denken dat ze Napoleon zelf zijn. Die stoppen ze in een gekkenhuis. De klootzak die ons hierheen heeft gelokt moet daar ook heen. Voor de rest van zijn leven alsjeblieft.

Wat zou hij met ons gaan doen? Zou hij ons hieruit halen? Wanneer? Wat wil hij met ons? Of…

Stil! Daar is…

Oh god. Ik hoor haar weer. Nee, niet Manon! Dat stemmetje. Dat…

Oh mama…

Het geluid van iemand die overgeeft. Kelsey? We horen snelle ademhaling met zacht snikjes. Wat er daarna op de opname staat is moeilijk te plaatsen. Maar het lijkt een kinderstemmetje dat lacht en daarna een liedje zingt.

‘Iene miene mutte, tien pond grutte, tien pond kaas…’