Jasmijn van Doorn – Moordgetuige
Als er iemand is opgewassen tegen de gevaren van de onzichtbare wereld dan is dat Annemarie van Doorn. Ze verdiept zich al jarenlang in wicca, moderne hekserij. Ze heeft een huis vol amuletten en weet het kwade te herkennen als ze het ziet. Die kennis heeft ze zoveel mogelijk overgebracht op haar dochter Jasmijn. Jasmijn vertelde me dat een simpel amulet – bescherming tegen het boze oog – tijdens een natuurkamp vrijwel de gehele groep heeft gered van een gruwelijk lot. Ze wil er nog altijd niet over uitweiden. Wel is helder dat tijdens datzelfde kamp twee kinderen zijn vermoord.
Uit: Het boze oog
Damien gilde als een meisje in de achtbaan. Schreeuwde tot zijn keel zo schor was dat hij geen geluid meer kon maken. Het hielp niet als hij zijn ogen dichtkneep. Dan nog zag hij dat opengesperde oog met die zwarte pupil. Er zijn geen woorden voor wat er te zien was in de diepten van die blik.
Hij liet zich vallen. Graaide met zijn blote handen in de vochtige aarde, wild gravend als een beest dat zich wilde verbergen. Iemand, ergens, lachte. En hij groef nog harder, terwijl paniek door zijn keel gierde. Maar toen raakten zijn handen iets dat zacht was, al was het geen aarde. Iets dat koud was en waar zijn vingers niet doorheen konden graven, dat…
Zijn stem was allang verdwenen, maar zijn lippen maakten twee woorden. ‘God.’ En ‘Nee.’
Tussen zwarte modder en bruine bladeren van de laatste herfst zag hij het grijze beige van bloedeloos vlees. Hij zag het blauwe wit van dode lippen. Zijn handen trilden toen hij het gezicht van een meisje vrijmaakte. Hij kénde haar.