Liam de Winter – psychose
Liam is een twijfelgeval. Hier geen wonderlijke verdwijningen of plotselinge dood. Liam was een gewoon jongetje van een elf, toen hij op een dag volkomen in de war raakte en met een speer die hij kort ervoor op de rommelmarkt gekocht had zijn moeder en zusje te lijf wilde gaan.
Niemand weet wat deze plotselinge aanval heeft veroorzaakt. Voor zover ik weet is het ook niet weer gebeurd. De familie De Groot is enkele jaren geleden verhuisd naar het Westen.
Uit: Bloedband
Indianen droegen lendedoeken. En berenklauwen om hun hals. Hij trok zijn broek omlaag en griste een handdoekje van de wastafel. Dat knoopte hij om zijn middel. Nu zag je zijn dunne benen, maar hij leek al sterker vond hij.
Weer pakte hij de speer. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en maakte een stekende beweging. ‘Stérf, bleekgezicht!’ siste hij naar de spiegel. ‘Sterf door de hand van de grote krijger Hototo.’
De naam bedacht hij ter plekke, maar hij klonk cool. Hij knikte zichzelf toe. ‘How! Hototo. Ugh!’ zei hij.
Een warm gevoel van kracht doorstroomde hem. ‘How!’ zei hij nog eens en hief de speer. Zijn spiegelbeeld deed hetzelfde en het leek alsof de spieren in zijn schouders opzwollen. Hij grijnsde. Dat begon erop te lijken. Hij maakte nog wat stekende bewegingen en begon te bedenken wat zijn vriend Jasper zou zeggen. Hij maakte hem altijd jaloers met de kapotte luchtbuks van zijn vader, maar hier kon Jas niet tegenop en…
Achter zijn rug klonk geritsel. Lucht bewoog als adem in zijn nek.
Met een ruk draaide hij zich om. ‘Wat?!’
Niets.
Hij keek de kamer rond. ‘Waar zit je? Janna!’
Spelen was oké, maar stel dat zijn zusje was binnengeslopen en hem zag? Hij zou zich kapot schamen.
Stilte.
De handdoek was van zijn middel gegleden en hij stond nu in zijn onderbroek. Liam plofte op het bed en legde de speer op zijn knieën. Zijn vingers gleden over het leer, glad door vele handen. De zwarte kwastjes kriebelden plezierig. Vertrouwd, alsof hij dit al honderden keren had gedaan. Hij, Liam.
Hototo.
Het gefluister was zo zacht, dat hij niet wist of het de wind was die ritselde in de vitrages of…
Daar was het weer! Scherper. Sissend.
Een ander woord. Kday. Dah-nee-yoh-hee lah.
Koud op zijn vel. Iets kils in zijn bloed.
Kday!
Zijn vingers klemden zich om de speer. Zweet vlekte de houten schacht. Want ineens wist hij wat dat woord betekende. Kday. Dood!
Dood ze allemaal.