Was het toeval? Tekenares Iris Compiet en spokenjager Martijn Adelmund waren op bezoek in Duisterburen vorige week. Maar wat er daarna gebeurde…
Een bezoek aan Duisterburen is niet compleet zonder een kort bezoek aan de dorpskerk en natuurlijk een klein rondje over dat kerkhof, waar naar men zegt zés lagen aan lijken liggen.
Toen dat voltooid was, gingen we binnen door de zware eiken deur waar ooit Filou achter opgesloten zat. De deur zakte kreunend open en daar stonden we in het koude donker van de stenen hal. Ja, we bekeken de bibliotheek, we gingen even omhoog naar die gigantische zolder waar gedurende veertig jaar een heks heeft gewoond. Maar toén…
Even in de kerk zélf kijken. Even bij de preekstoel kijken. Iris had beter moeten weten. Ze stapte zorgvuldig om de grafstenen heen die in de grantieten vloer liggen. Maar voor de preekstoel had ze minder respect. Zij klom naar boven, terwijl iedereen weet dat je dat niet moet doen. Ze greep de Bijbel en zwaaide ermee. En daarna, toen we de kerk verlieten speelden zijzelf en Martijn ‘dood’ op de antieke lijkbaar van het dorp.
Nee… het verbaasde me niks dat ze zeven kilometer buiten het dorp autopech kregen. En ook niet dat ze er niet in slaagden de reserveband op de auto te zetten en dat alle garages in de omgeving ineen gesloten bleken. Hadden ze de krachten van de andere kant maar niet zo respectloos moeten behandelen.
Het heeft zeker twee uur gekost voor mijn partner ze vond bij het plaatsje ‘Gaarkeuken’. En vreemd genoeg lukte het hem wél om de reserveband erop te zetten in twee minuten. En bleek de ‘lekke’ band niet lek, maar alleen het ventiel wat te haperen.
Kortom: een beetje respect misstaat niemand, Iris en Martijn!