Sanna Timmer – getraumatiseerd
Een wel heel bizar verhaal is me verteld over Sanna Timmer, die tot haar twaalfde in Duisterburen heeft gewoond, maar nu het Troelstracollege in Groningen bezoekt.
Haar moeder vertelde me dat ze een app had gedownload die zogenaamd geesten zou kunnen detecteren in een straal van enkele tientallen meters. Ze heeft het in haar hoofd gehaald dat de app echt zou werken.
Tijdens een schoolfeest is Sanna met een groep vrienden in een naburig pand beland. Politie en ambulances moesten eraan te pas komen om de kinderen te bevrijden. Wat er zich daarbinnen precies afgespeeld heeft, weigert Sanne nog altijd te vertellen. Maar sinds die avond is ze panisch voor het donker en – bizar genoeg – voor witte kalk.
Uit: Spookbeeld
‘Laat me eruit! Laat me gaan!’
Marieke rukte met beide handen aan de deurklink, bonsde met haar vuisten op de deur. Ze gilde tegen het zwarte hout en kraste met haar nagels langs de muur.
Maar de achterdeur, waardoor we nog geen tien minuten geleden zo vrolijk naar binnen waren gewandeld, de deur met het weggebroken slot, die dus niet dicht kón zijn… die wilde met geen mogelijkheid meer open.
‘Néé!’ gilde ze nog eens. ‘Ik wil eruit!’
En toen zakte ze door haar knieën, met haar rug tegen de muur. Pleister kwam los van de muur boven haar en ritselde op haar wangen en haar schouders.
Justus rende naar haar toe en greep haar polsen. ‘Marieke! Hou op! Er is níks!’
Maar zijn stem trilde en ik kon horen dat hij zichzelf niet geloofde. Zíj ook niet, maar ze hield wel op met gillen. Ze keek Justus aan met ogen die wit waren van angst. ‘Ik wil naar huis,’ fluisterde ze. ‘Justus?’